Love:ความรัก

เมื่อคุณเกิดความรักมันจะทำให้เกิดความปั่นป่วนภายในจิตใจ

ความรู้สึกว่าความเขว้งคว้างและโด่ดเดี่ยวกลายเป็นสิ่งน่ากลัว

ความสุขเป็นอารมณ์ที่เสพสมได้ไม่จำกัด

การละเลยถูกเปลี่ยนเป็นสิ่งต้องห้าม

และความชัดเจนเป็นสิ่งสำคัญ

ความโศกเศร้าเหมือนเพื่อนซี้ที่พบทุกครั้งเมื่อเจอกับการเย็นชา

ถึงแม้จะมีแต่สิ่งที่ทุกข์ทรมานและเสียใจ

แต่ผู้คนมากมายก็ไม่ลดละที่จะไขวคว้าค้นหาความรักมาแนบกาย

แม้จะเสี่ยงเท่าไร...ก็ไม่เคยจะวางมือมองหา ก็เพราะมันคือ"ความรัก"

ความรู้สึกดีๆ

การมอบความรู้ดีๆให้กับใครคนนึงทั้งหมดโดยไม่ปิดบังคงเป็นเรื่องที่ดีมากสำหรับผู้ที่รับมัน

แต่ในบางครั้งมันก็เกิดความกล้าๆกลัวๆที่จะเต็มใจยอมรับ

เพราะด้วยสภาพแวดล้อมของสังคมที่มีแต่เล่ห์เหลี่ยมการหลอกลวง

ก็เปรียบเสมือนการทำเค้กที่มีวัตถุดิบที่ผ่านการคัดสรรอย่างดีนั้นก็คือความรู้สึกดีๆ

ที่บรรจงมอบให้แด่ใครสักคนรวบรวมมันออกมาเป็นเค้กแห่งความรู้สึกดีๆก้อนนึ่ง

และเมื่อมอบให้แด่ใครสักคน ก็ต้องคอยดูว่าเค้าคนนั้นจะรับหรือลังเลเอาแต่จ้องมอง

พินิจเค้กก้อนนี้ว่าจะอร่อยมั้ยนะ? จะถูกปากรึเปล่า?

หากใครคนนั้นเคยมีประสบการณ์ไม่ดีกับการรับความรุ้สึกดีๆจากใครสักคน

ก็คงจะลังเลที่จะรับความรุ้สึกดีจากใครคนใหม่

ซึ่งความรุ้สึกดีๆนั้นยิ่งจริงใจมากเท่าไร่  อายุของมันก็สั้นลงมากเท่านั้น

เปรียบเหมือนเค้กที่ปรุงแต่งจากวัตถุดิบที่คัดสรรมาอย่างดีบรรจงผสมและอบตกแต่งอย่างพิถีพิถัน

โดยไม่มีสารกันบูดเป็นส่วนผสม  ทำให้เค้กก้อนนี้ก็จะมีอายุสั้นกว่าเค้กก้อนอื่นๆ

หากไม่รีบกินก็ต้องเสียและทิ้งมันไปซะ ถ้าเป็นเช่นนั้นเราคงจะต้องเสียใจ

กับเค้กที่ตั้งใจทำมาอย่างดีแต่ไม่ได้กินมันเพราะมัวแต่ลังเล

ก็เหมือนความรู้สึกดีที่หยิบยื่นให้ หากไม่มีใครจะรับมันความรู้สึกนั้นก็คงจะเหมือนหยดน้ำที่หล่นลงบนผ่ามือแต่เราไม่อุ้มมันไว้ หยดน้ำนั้นก็จะค่อยๆไหลหล่นออกไปจากมือของเราอย่างไม่มีวันกลับมา...

กินใจ

วันนี้ขณะอาบน้ำผมก็นึกครึ้มว่าตัวเองอยู่ในงานแต่งงานแล้วเจ้าบ่าวก็พูดกับเจ้าสาวว่า

ผมมีความรู้สึกอย่างนึงที่จะบอกกับเธอคนนี้ ก่อนทุกอย่างจะดำเนินต่อไป
และก่อนที่ผมจะบอกความรู้สึกับเธอคนนี้
ผมขอเล่าอะไรซักอย่างนึงก่อนครับ
ผมเชื่อว่าทุกคนทีแท่งวัดระดับประจำกาย

 ซึ่งเมื่อเรารู้สึกทุกข์หรือสุข เราจะรู้ได้ว่า เราทุกข์แค่ไหน ทุกข์เหลือเกิน
หรือขณะที่เรามีความสุข สุขจังเลย สุขสุดๆ โอ๊ยโคตรจะสุขเลย
เราจะรู้ได้ทันทีว่าสิ่งที่พบที่เจอนั้นมันมาก-น้อยขนาดไหน

สิ่งที่ผมจะบอกก็คือ ตั้งแต่ได้พบเธอคนนี้แท่งความสุขของผม ไม่เคยเพิ่มขึ้นเลย แม้แต่น้อยนิด
เพราะมันเต็มเปี่ยมตั้งแต่วันแรกที่เราคบกัน และไม่เคยลดลงเลย ขอบคุณครับ




ทั้งที่เป็นแค่จินจนาการ แต่มันก็ทำให้รู้สึกดีได้ไม่น้อยเลยทีเลย

วินาทีแห่งความสุข

บางวินาทีที่ได้พบมันก็ทำให้ความทุกข์มันจบแตกสลายหายไปโดนฉับพลัน

เป็นห้วงเวลาที่วิ่งผ่าน(มา)นานๆที ซึ่งมันก็มีดีจนน่าใจหายจนไม่คิดว่ามันจะมีช่วงเวลาแบบนี้อยู่จริง

จนอยากจะหยุดนาทีนั้นไว้ข้างกายไม่ให้มันจบลงหรือผ่านไปไหน
อยากจะเก็บเกี่ยวช่วงเวลานั้นไว้ให้ได้มากที่สุดแต่มันก็คงทำไม่ได้เพราะเวลานั้นจำกัด
มีเพียงเท่าที่เราจะได้สัมผัสมัน เท่าที่มันมีเท่ากันทุกๆวินาที... 

แนวคิด

แนวคิด คือ นามธรรม หรือ ความคิด ที่จะนำไปสู่ "วิธีการ" หลายๆคนอาจจะเรียกว่า "ทฤษฎี"
เพื่อนำไปปฏิบัติกับสิ่งใดๆหรือเพื่อการแก้ปัญหาใดๆ  จึงเปรียบเสมือนวัตถุดิบตั้งต้น ที่จะสามารถแปรรูปไปเป็น "ทฤษฎี" ได้หลายหลายวิธีการ แนวคิดจึงเป็นสิ่งสำคัญต่อการเรียนรู้อย่างมาก 
หากแต่เรามุ่งหมายที่จะเรียนแต่ ทฤษฎี แล้วเราจะดัดแปลงทฤษฎีนั้นๆได้ยาก

แนวคิดนั้นยังมีผลต่อพฤติกรรมต่างๆ เช่น ชอบกินอาหารชนิดนี้ ไม่ชอบอาหารชนิดนี้ นั่นเพราะคนๆนั้นเชื่อในแนวคิดที่ว่ามันน่ากลัวน่ารังเกียจจึงไม่ชอบมัน หรือมีแนวคิดที่ว่า มีดีมันเจ๋งจึงชอบที่สรรหามารับประทาน 

 

ซึ่งเมื่อถึงจุดๆนึง คนเราจะสามารถเปลี่ยนแนวคิดไปตามสภาพแวดล้อมที่ได้รับหรือซึมซับมา เพื่อปรับใช้ให้เข้ากับตัวตนของตัวเองและเพื่อตอบสนองต่อสังคมรอบข้าง ซึ่งการปรับเปลี่ยนแนวคิดนั้น สามารถเกิดขึ้นได้ หรือไม่ได้นั้นก็ขึ้นอยู๋กับตัวบุคคลว่าจะไม่เปลี่ยนหรือปรับเปลี่ยนมากน้อยแล้วแต่ตัวบุคคล ไม่สามารถกำหนดได้เลยจริงๆ....

ฝืน

วันก่อนลิงตัวนึงท่าทางจะชอบเล่นน้ำมากแช่น้ำอยู่กระโดดขึ้นลงอยู่ที่ขอบบ่อน้ำอยู่พักใหญ่. มันคงนึกว่ามันว่ายน้ำได้ เลยกระโจนลงไปกลางบ่อที่ลึกกว่าเดิม ปรากฏว่ามันจม ตะเกียจตะกายรีบขึ้นจากบ่อน้ำทันที ในใจผมคือ ถ้าลิงตัวนั้นมันว่ายน้ำเป็นจะเก่งเอามากๆ แต่มันเป็นการยากที่ลิงตัวนึงจะฝึกว่ายน้ำด้วยตัวลำพัง มันดูเป็นเป็นการ "ฝืน" สภาพตัวตนของมัน.
แท้จริงแล้วการที่เราฝืนทำอะไรสักอย่างที่มันไม่ใช่หรือสิ่งที่ไม่ชอบ ไม่ถนัด มันอาจจะทำให้ผลลัพธ์ที่ออกมา ดีจนบอกได้ว่ามันคือสิ่งที่เราตามหามานาน หรืออาจจะบอกได้ว่า อย่าพยายามกับสิ่งนี้อีกเลย ...

วุฒิภาวะ

ทุกคนย่อมเคยเป็นเด็ก ที่น่ารักสดใส ไม่คิดมากเรื่องใดๆยกเว้นแต่กินของอร่อยๆ เล่นของเล่นที่รู้สึกสนุกสนาน ความอ่อนต่อโลกที่มักถูกหลอกให้กินยาเพื่อแลกกับลูกโป่ง หรือคำสัญญาที่จะได้ออกไปเที่ยวสวนสนุก ร้องไห้ทำตัวงอแงทุกครั้งที่ต้องการให้คนสนใจ
ความเป็นเด็กเหล่านี้ผมเชื่อว่าไม่เคยตายหรือหายไปจากใจทุกคน เด็กคนนั้นยังคงอยุ่ รอวันที่ความเป็นผู้ใหญ่อ่อนแออความเป็นเด็กจะตื่นขึ้นมาทักทาย. มันไม่ใช่สิ่งเลวร้าย และสิ่งที่ดีไปซะทีเดียว เราจึงต้องฝึกฝนควบคุมความเป็นผู้ใหญ่ไม่ให้อ่อนแออ ลงง่ายๆและคนส่วนใหญ่เรียกมันว่า "วุฒิภาวะ"